Vanmorgen vroeg was ik met mijn broers bij een opslag om de woonraad van een van hen te verhuizen. Mijn broers vertrokken met de eerste lading spullen en ik bleef achter om op de volgende drie ladingen te passen. Omdat ik trek had in koffie en ik in de kantine een automaat had gezien, vroeg ik een van de medewerkers of ik een kopje mocht pakken. Hij zei dat hij net pauze had en dat we, als ik dat wilde, samen een bakkie konden doen.
Al gauw raakten we gezellig aan de praat over zijn werkzaamheden, waarna hij me vroeg wat ik dan voor werk deed. En hoezeer ik ook uit de kast ben, toch overwoog ik in een miliseconde of ik wel of geen open kaart zou spelen. Na vandaag zou ik die meneer immers nooit meer terug,zien en wat voor nut had het dan om over mijn barricadenwerk voor de lesbische emancipatie en daarna – natuurlijk – mijn eigen geaardheid te praten.
Als hij me had gevraagd waar ik op vakantie was geweest, dan zou ik ook niet hebben verteld dat ik twee weken op een blote-billen-resort had doorgebracht. Wat heb ik er aan om een vreemde te vertellen dat ik, zodra het maar kan, naturistisch recreëer. Dat levert vaak een hele discussie op met impertinente, soms seksueel getinte vragen. Daar zit ik niet op te wachten.
Had hij me gevraagd hoe het met me ging, was ik zeker niet over mijn psoriasis begonnen, de huidziekte die me zo’n vijf jaar lang tot een lelijk eendje maakte, en waar de dermatologen niks concreets aan wilden doen. Als laatste noodgreep kreeg ik via een alternatieve route een medicijn uit het basispakket voorgeschreven en dat bleek dé oplossing. Sinds 2 jaar ben ik vlekkenvrij en het gaat dus heel goed met me. Ondanks dat deel ik het niet met de eerste de beste, want het is een privé aangelegenheid.
Had hij me gevraagd of ik kinderen had, dan had ik om dezelfde reden niet over het verdrietige verlies van het kindje van mijn beste vriendin verteld. Ons baby’tje dat na 4 maanden zwangerschap vorig jaar in december werd geboren. Misschien zou ik nog vertellen dat ik zelf geen kinderen kan krijgen omdat ik na jaren tobben met baarmoederklachten sinds ruim een jaar van mijn kippenhok ben bevrijd. Nee, zelfs dat zou ik niet zeggen. Voor sommigen is dat bij een eerste kop koffie tevéél info.
Dus toen de goede man me vroeg wat voor werk ik deed, antwoordde ik dat ik zangeres ben en me ook inzet voor de zichtbaarheid en emancipatie van lesbische en biseksuele vrouwen. Hij was even stil. Toen deelde hij zijn stereotype vooroordelen over lesbiennes. En vertelde hij dat hij het lastig vond om met zijn lesbische dochter ontspannen over haar oriëntatie te praten.
Het werd een mooi gesprek.
Irene Hemelaar – lellebelle op Twitter – is creatief ondernemer en roze barricadenbeklimmer. Ze houdt van Mariska en hokt met konijn Ben.