Hoe kan ik het tij keren? Als ik mijn huidige leefstijl niet verander, slijt ik mijn ouwe dag straks mogelijk arm en eenzaam volledig overgeleverd aan de zorg van onbekende professionele handen. Stel dat mijn geliefde en vrienden eerder wegvallen dan ik, dan heb niet zoals mijn lieve moeder nageslacht dat haar graag bij staat waar nodig, noch heb ik enige financiële reserves opgebouwd om riant op mijn lauweren te kunnen gaan rusten.
Mijn oproep aan jullie voor input om een positieve draai aan de toekomst te kunnen geven, leverde enkele fijne reacties op. Waarvoor dank! Ik blijk namelijk een aantal zaken al heel goed te hebben aangepakt. Zonder het zelf te weten!
De meest waardevolle tip, waar de meeste lesbo’s helemaal niets hoeven doen, kwam misschien wel van een belastingadviseur uit Amsterdam: “Neem geen kinderen!” schrijft ze. “Zij zorgen niet alleen voor hartzeer – Mama, ik moet je iets vertellen, ik ben hetero – maar ze kosten domweg bergen geld.” Een studerend kind van de wieg tot de bul kost een ouder namelijk minimaal 111.000 euro.
Ouders willen nu eenmaal dat hun kinderen het beter hebben dan zij. Dus sparen ze voor hun koters. Dat vertaalt zich naar een schenking of erfenis als extra bovenop die ton. En als er dan ook nog kleinkinderen in het spel komen, is het helemaal gedaan met de investering in me, myself and I. Want die wondertjes waar je geen directe verantwoordelijkheid voor draagt, maar die je wel onbeschaamd ‘mag’ verwennen, doe je als liefhebbende grootouder natuurlijk ook jaarlijks een schenking toekomen ten behoeve van hun toekomst.
Behoort investering in harde duiten niet tot de mogelijkheid, dan verwacht het gros van de volwassen kinderen dat hun ouders als onbetaalde oppas tijd in de kleinkinderen stoppen. En tijd is… geld! Tel daarbij op dat kinderen niet vanzelfsprekend geld, danwel tijd in hun ouders investeren en het is klip en klaar dat kinderen geen garantie voor de toekomst bieden. Een CBS onderzoek uit 2009 laat zien dat eenzaamheid onder 75+ ers groeit. 5%, in het betreffende jaar 50.000 mensen, heeft geen familiecontact. Met de groeiende vergrijzing zal dit aantal zeer snel oplopen met tienduizenden. 200.000 ouderen krijgen momenteel slechts één keer in de vier weken bezoek.
Kinderen bieden dus geen soelaas voor het gevaar – en mijn schrikbeeld – om later alleen en eenzaam achter te blijven. Kinderloosheid levert daarentegen naast een niet te verwaarlozen emotionele besparing ook nog eens een geweldige financiële meevaller op. “Open een spaarrekening’, schrijft de eerder genoemde belastingadviseur, “en maak een vast bedrag per maand over, zodat het een vaste last wordt, net als je huur.” Dat is de meest betrouwbare en veilige manier om verzekerd te zijn van een appeltje voor de dorst bovenop een schamele AOW.
Wat een zienswijze! De spaarrekening is geopend. De automatische overschrijving ingesteld. Met optimisme kijk ik uit naar de tijd dat ik – oud en wijs – tevreden mijn tanden zet in mijn eigen gespaarde zoet verdiende appeltje.