Irene Hemelaar

Heavenly Creature Producties

  • Over Irene
  • Weblog
  • English
  • Links
  • Contact
  • Home
  • Besturen
  • Presenteren
  • Schrijven
    • Columns
    • Flitss
  • Trainen
  • Zingen
    • Duo Wilde Orchidee
    • MeeZing Saarein

Ook LesBische vrouwen slachtoffer van geweld

21 december 2011 By Irene

Agressie en geweld tegen lesbische vrouwen komen vaker voor dan gedacht. Vrouwen doen echter veel minder melding van incidenten dan homomannen, dit blijkt uit het onderzoek dat MOVISIE deed in opdracht van stichting OndersteBoven. Onderzoeker Hanneke Felten: ‘De vrouwen schamen zich voor het, vaak seksueel getinte, geweld en denken dat het zinloos is om aangifte te doen of bagatelliseren het. Zij die wel naar de politie gaan komen vaak van een koude kermis thuis: de politie raadt hen in veel gevallen af om aangifte te doen vanwege gebrek aan bewijs.’

MOVISIE sprak met 24 vrouwen die 54 incidenten van anti-lesbisch geweld meldden. Deze varieerden van belediging, bedreiging, openlijke geweldpleging, zware mishandeling, vernieling, stalking, poging tot doodslag, aanranding en verkrachting tot aanhoudende pesterijen en vernielingen van buurtbewoners, klasgenoten of mensen op het werk. ‘Geweld tegen lesbiennes was tot nog toe een blinde vlek. Nu het zichtbaar is gemaakt, kan het worden bestreden’, zegt Irene Hemelaar, directeur van OndersteBoven, de stichting die onder andere met dit onderzoek de zichtbaarheid en daarmee de sociale acceptatie van lesbische en biseksuele vrouwen wil bevorderen. De stichting roept op om geweld te melden bij de politie, ook als het al langer geleden is.

Intimiteit laten zien is gevaarlijk

’Zoenen of andere tekenen van affectie in het openbaar blijken vaak aanleiding tot geweld’, zegt onderzoeker Judith Schuyf. ’Geweld tegen lesbische vrouwen is een relatief onzichtbaar fenomeen in de media en in de officiële statistieken van politie en anti-discriminatievoorzieningen, maar wordt daarom niet minder gevoeld door de vrouwen.’ Slechts één incident uit het onderzoek is terug te vinden in de politiestatistieken als anti-lesbisch geweld en slechts één keer werd er een dader veroordeeld.

Gevolgen zijn ernstig

Uit het onderzoek blijkt dat de gevolgen voor deze vrouwen vaak ingrijpend zijn. In één geval is sprake van blijvende invaliditeit, verder kampen enkele vrouwen met posttraumatische stressstoornis en suïcidaal gedrag. Ook voor de andere vrouwen heeft het geweld verstrekkende gevolgen. Felten: ‘De slachtoffers passen hun gedrag blijvend aan, zodat ze niet meer zichtbaar zijn als lesbische vrouw, door bijvoorbeeld in het openbaar geen affectie te tonen.’

Categorie: Barricaden, Organiseren, Presenteren Tags: geweld, Hanneke Felten, Irene Hemelaar, Judith Schuyf, LesBische vrouwen, Movisie, onderzoek, Stichting OndersteBoven

19-12 Alliantiedebat “Zijn we nu Zichtbaar LesBisch Genoeg”

20 december 2011 By Irene

Vera en Irene openen de debatavond

COC Nederland en Stichting OndersteBoven geven sinds 1,5 jaar in een lesBische Alliantie met onder andere Zij aan Zij – ondersteund met een subsidie van OCW -een impuls aan de LesBische emancipatie door het samenbrengen en combineren van de vele kleinschalige, en soms lokale activiteiten die vanuit de LBT-gemeenschap worden ondernomen. De alliantie wil de zichtbaarheid van LBT-vrouwen te bevorderen en vanuit een centrale positie de LBT-agenda behartigen

De alliantie heeft de doelstellingen die ze zich voor deze periode stelde grotendeels gehaald. We zien dat het belang van lesBische zichtbaarheid steeds breder wordt erkend en dat de community in beweging komt en dat er steeds meer gebeurt in het land. OCW ondersteunt de alliantie nog eens voor 3 jaar bij haar landelijke inspanningen. Daarnaast zet de gemeente Amsterdam de komende drie jaar in op lesbische zichtbaarheid, door deze als een van de vijf pijlers in haar emancipatienota op te nemen.

In het debat ‘Zijn we nu Zichtbaar LesBisch Genoeg’ dat de alliantie in samenwerking met SPE Amsterdam organiseerde kijken we, met Kim Wannet van SPE als moderator, terug en vooruit. Vera Bergkamp (COC) en Irene Hemelaar (OndersteBoven) zetten uiteen waarop de afgelopen 1,5 jaar is ingezet. Amsterdams wethouder Andrée van Es vertelt over het belang van de emancipatienota. Hierna volgen levendige gesprekken met zo’n 55 betrokken vrouwen met verschillende culturele achtergronden, verschillende leeftijden en zeer uiteenlopende visies. Hierbij dienden de volgende vragen als uitgangspunt:

– Zijn we er al bijna met de emancipatie, sociale en zelfacceptatie van lesBische vrouwen? Of nog lang niet?
– Wat gebeurt er al en wat zou er (nog meer) moeten gebeuren?
– Door wie?
– Wat kan er beter / anders?

In een viertal discussies komen deze vragen in een verschillend perspectief aan de orde:
-Positie van biseksuele vrouwen binnen LesBische beweging
-Belang van zichtbaarheid vanuit genderperspectief
-Meiden/vrouwen met een migrantenachtergrond
-De zichtbaarheid van LBT-vrouwen binnen de samenleving, de LHBT- en de vrouwenbeweging

Nieuwe inzichten en thema’s vinden begin 2012 hun beslag in de plannen voor het project Zichtbaar LesBisch 2.0 dat de LesBische Alliantie de komende drie jaar landelijk zal uitvoeren.

In Amsterdam kunnen LesBische initiatiefneemsters hun plannen indienen bij SPE.

Het verslag van de bijeenkomst kun je hier downloaden.

 

Na afloop netwerken tijdens de borrel

Categorie: Barricaden, Organiseren, Presenteren, Workshops Tags: Andrée van Es, COC, Irene Hemelaar, Kim Meeuwissen, Kim Wannet, Merel Baracs, Ondersteboven, SPE, Vera Bergkamp

Waar is ’t Mandje?

18 december 2011 By Irene

Vanmiddag lazen Carolien Gehrels, Vera Bergkamp, Dolly Bellefleur en ik voor aan de kleintjes bij ’t Mandje. Geheel in traditie met vorig jaar, schreef ik speciaal een verhaaltje voor de gelegenheid. Waar is ’t Mandje?

Kennen jullie dat? Dat je soms heel boos en verdrietig kunt zijn? En dat  je eigenlijk niet zo goed weet waarom? Wel, Koningin Bet van het koninginnerijk aan de Zeedijk was al dagen uit haar hum.  Ze was kortaf en snauwerig tegen iedereen die haar vroeg wat er aan de hand was. Bet wist dat ze niet aardig deed, maar ze wist zelf eigenlijk ook niet goed waarom ze zo bozig was. Het was gewoon zo. En daar  werd ze nog bozer van. ‘Potverdriedubbeltjes’, stampvoette ze door de kamer. ‘Weet je wat, ik loop gewoon weg!’

Dus op een goede wintermorgen, het was in de dagen voor kerst, trok ze haar stoere leren jack aan, smeerde boterhammen voor een week, en sprong op haar motorfiets. Ze liet een briefje achter met de boodschap dat niemand zich zorgen hoefde te maken en dat ze snel weer terug zou komen.

En daar ging ze. Waar zou ze eens naartoe rijden? Naar het Noorden, besloot ze. Op haar grote motorfiets crosste ze door weer en wind. Eerst Amsterdam uit, toen Nederland uit, via Duitsland, Denemarken  ver naar het hoge hoge Noorden.

De reis was lang. En het werd steeds kouder. En omdat het kouder werd, lag er overal sneeuw op de weg, en moest ze goed oppassen dat ze niet zou uitglijden met de motorfiets. Al rijdend en naar mate ze verder van huis was, voelde Bet zich steeds minder boos worden. En langzaamaan kreeg ze een beetje heimwee begon ze iedereen te missen. Alle lieve en bijzondere bezoekers van haar café ’t Mandje.  Haar zus, haar vriendinnen. En ondanks de kou voelde ze hoe haar hart warm werd als ze aan hen dacht.

Weet je wat, dacht ze, ik maak gewoon rechtsomkeert en als ik dan eenmaal thuis ben, zal ik nooit meer zo boos zijn als ik de laatste tijd ben geweest. Met goede moed ving ze de reis huiswaarts aan. Het landschap waar Bet reed was stil. Uitgestrekte vlakten van sneeuw. En er was bijna niemand anders op de weg. Zo reed ze voorzichtig door. Maar in plaats van dat ze weer de bewoonde wereld in reed, werd het stiller en stiller. En witter en witter.

Potverdrie. Bet was de weg kwijt! En tot overmaat van ramp, wat gebeurde daar? Ondanks haar voorzichtigheid, gleed Bet met motor en al onderuit. Bet had geen schrammetje, maar de motorfiets lag in drie stukken tegen een ijsschots.

Wat moest ze nu doen? Hoe kwam ze ooit weer thuis? Ze besloot te gaan wandelen, maar dat schoot natuurlijk niet op.

Bet kreeg het steeds kouder en werd steeds moeier en verlangde steeds meer naar haar café ’t Mandje? Waar is ’t Mandje nou, vroeg ze zich af. Hoe kom ik nou naar huis? En net toen ze het niet meer zag zitten hoorde ze belletjes in de verte. Wat zou dat nou zijn? Wat denken jullie?

Wat Bet zag, was een slee die door de lucht vloog. De slee werd voortgetrokken door rendieren. En in de slee zat een hele dikke gezellige man in een rood pak met heleboel cadeautjes om zich heen.

Bet was verbaasd door wat ze zag, maar slim genoeg om de slee na te roepen “Meneer, meneer”, riep ze. “Meneer, ik ben de weg kwijt”.

De kerstman, want dat was die gezellige meneer natuurlijk, hoorde Bets geroep en zette de slede zachtjes op de sneeuw neer. Bet en de kerstman gaven elkaar een hand.

– Wat is er gebeurd?

– Ik ben de weg kwijt. Ik wil terug naar ’t Mandje in Amsterdam in Nederland.

– Nou, zei de Kerstman, dat komt goed uit, want ik ben net op weg naar Amsterdam. Spring maar aan boord.

En zo kwam het dat Bet in een zucht vliegensvlug terugkeerde naar haar eigen Amsterdam, want de kerstman wist natuurlijk gewoon de weg en zijn slee gaat wel met duizend kilometer per uur door de lucht. Midden in de nacht kwamen ze aan bij ’t Mandje. De kerstman zette Bet midden in de nacht zachtjes voor de deur af. En hij gaf haar allemaal lekkers om uit te delen aan de kinderen uit haar koninginnerijk.

En Bet? Bet was zielsgelukkig weer thuis te zijn. En nam zich voor eens en altijd voor om nooit meer zomaar om niets boos te worden.

Categorie: Barricaden, Presenteren, Schrijven Tags: 't Mandje, Bet van Beeren, boekhandel Vrolijk, Carolien Gehrels, Diana van Laar, Irene Hemelaar, Pink Christmas, Stichting ProGay, Vera Bergkamp, Vincent van der Kaap

’t Geheim van ’t Mandje

19 december 2010 By Irene

Een sprookje over Bet voor Diana

Lang, lang geleden was er een koninginnerijk aan de Amsterdamse Zeedijk. Daar leefde een dappere koningin met een groot hart. Koningin Bet van Beeren.

Koningin Bet was niet zomaar een koningin. De meeste koningen en koninginnen gaan uit rijden in een koets of in een sjieke auto. Maar onze Bet had een hele grote motor. En ze droeg nooit meisjesachtige jurken en hoge hakken, maar broeken met bretels. Als ze zin had dan trok ze haar stoere leren jack aan en dan scheurde ze op haar motor hard door haar rijk tot ver daarbuiten.

In Bets koninginnerijk was iedereen welkom.  Jonge, oude, rijke en arme mensen vonden er een warm thuis. Ook vrouwen die van vrouwen hielden en mannen die van mannen hielden vonden het fijn om in Bets rijk te komen, want – wat vroeger niet zo gewoon was – Bet ontving iedereen met open armen.

Op een dag, het was bijna kerstmis, was het zo koud en lag er zoveel sneeuw dat veel mensen hun laatste centjes hadden uitgegeven aan wat kolen voor op het haardvuur. Sommigen waren zelfs zo arm dat ze geen brood meer konden kopen, laat staan warme kleren.

Koningin Bet kreeg altijd veel bezoek en haar vriendinnen vertelden haar over de arme mensen in het rijk en ook over de vele bleekneusjes. Weet je wat dat zijn? Dat zijn kinderen die zoveel honger hebben dat ze er bleek van zien.

Koningin Bet werd opstandig van die verdrietige berichten en ze bedacht een oplossing.

Omdat ze voor niets en niemand bang was en zich al helemaal niet door een dikke laag sneeuw liet weerhouden, zette ze op kerstavond, net toen het donker was geworden, haar motor klaar en bond een gigantisch grote doos vol met mandjes gevuld met allerlei lekkernijen op de bagagedrager.

Toen trok ze haar leren jack aan en reed stilletjes langs de huizen van de arme mensen.  Bij iedere deur zette ze een mandje neer met voor ieder een warme sjaal, wat kolen voor op het vuur, en om te eten niet alleen brood, vers gemalen koffie en melk, maar ook  lekker fruit, limonade en wat snoep voor de kinderen.

Je kunt je voorstellen dat de arme mensen reuze blij waren toen ze de volgende ochtend, op de eerste kerstdag, het mandje met hun verrassing vonden. Nu kon de kachel lekker branden en iedereen at zijn buikje rond en vol.

En weet je wat nou zo mooi is? Niemand heeft ooit geweten dat het koningin Bet was die hen zo gul had verwend. Sommigen dachten dat de kerstman was langsgeweest, en Bet  liet dat maar zo. Het was immers haar geheim. En dat hoefde verder niemand te weten.

Geschreven voor en voorgelezen tijdens het Voorleesuurtje bij Café ’t Mandje op 19 december ter gelegenheid van Pink Christmas.

Categorie: Presenteren, Schrijven Tags: 't Mandje, boekhandel Vrolijk, café 't Mandje, COC, Irene Hemelaar, Pink Christmas, ProGay, Vera Bergkamp

Meten is weten

18 juni 2010 By Irene

Zichtbaarheid in beleid en onderzoek

Inleiding SPE expertbijeenkomst lesbische identiteit door Irene Hemelaar – vz St. OndersteBoven 18 juni 2010

Belang van onderzoek
Met onze presentatie van het eerste grootschalige onderzoek naar het welbevinden van lesbische en biseksuele vrouwen in Nederland hebben we behoorlijk wat in beweging gezet. We kwamen in het vizier van OCW en de gemeente Amsterdam. De eerste zorgt ervoor dat we tot eind 2011 meer emanciperend werk voor LBT-vrouwen kunnen verrichten.

We weten te weinig over lesbische en biseksuele vrouwen
Grootschalige onderzoeken zoals het landelijke Nemesisonderzoek kennen wel een mogelijkheid om de geaardheid bekend te maken, maar bij het meten werd nooit specifiek gekeken naar en vergeleken met LHBT-resultaten.

Ik begreep van de dames van SPE dat in Amsterdam bij bevolkingsonderzoeken nog niet eens wordt gekeken naar m/v, laat staan naar hetero vs LHBT.

Wel heeft A’dam vorig jaar een onderzoek gedaan naar homoseksuele mensen in de stad. Hieruit blijkt dat  bij een niet zo wetenschappelijke schatting gemiddeld 10% van de mannen in A’dam homo is en 3% van de vrouwen lesbisch. Onder niet westerse allochtone vrouwen is dit 0,9%. Deze cijfers lijken me bijzonder weinig en ik vermoed eerder dat de onderzoekmethoden lesbische vrouwen niet zichtbaar hebben gemaakt, dan dat het percentage lesbische vrouwen werkelijk zoveel lager ligt. Uit het onderzoek blijkt ook dat deze groep lesbische vrouwen minder te besteden hebben dan heteroseksuele vrouwen. 10 op de 100 lesbiennes beoordeelt hun gezondheid als zeer slecht, tegen 4 op de 100 heteroseksuele vrouwen.

Reden temeer om op lokaal niveau meer gedegen onderzoek te verrichten naar het welbevinden van lesbische en biseksuele vrouwen. En dit niet eenmalig te doen, maar dit te herhalen, zodat je kunt zien of het beter of slechter gaat.

Wat te doen met het ‘weten’?
Onderzoek roept altijd nieuw onderzoek op.  Op basis van bovengenoemde resultaten zou je verder onderzoek moeten doen naar het ‘waarom’ en beleid maken om de positie van lesbische vrouwen te verbeteren. Hierbij zou de gemeente geld vrij moeten maken voor en samen moeten werken met organisaties die zich inzetten voor vrouwen en/of de hele brede LHBT-brede groep. Ik denk hierbij aan Schorer, COC Amsterdam, Stichting OndersteBoven, stichting ProGay. Bij deze organisaties bestaat al kennis om – met elkaar – een verandering op gang te zetten, ieder vanuit zijn eigen expertise.

In de Gay Capital nota van Ossel lag de focus wederom op homomannen. Lesbische vrouwen bleken andermaal met 1 alinea op een document van 16 pagina’s een blinde vlek. De conclusie was: we weten te weinig en we zouden eens met vrouwenorganisaties moeten gaan praten.

Deze bijeenkomst  door SPE is daar een aanzet toe. Moge dit tot concreet – financieel – handelen van de gemeente komen.

Categorie: Barricaden, Presenteren, Schrijven Tags: Irene Hemelaar, SPE, Stichting OndersteBoven

  • « Vorige
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • Volgende »

Niets missen van mijn avonturen? Abonneer je op mijn nieuwsbrief !

Ik ga vertrouwelijk om met je gegevens en volgens mijn privacy verklaring.

Meest recente berichten

  • En toen kreeg ik een pagina op Wikipedia
  • Bloemetjes in de Berm II
  • Flinke maatregelen: Gastric Bypass
  • 1 april 2021: Amsterdams symposium 20 jaar huwelijksgelijkheid
  • Bloemetjes in de Berm I
  • Borstkanker bestraling, bijwerking: BRAND!
  • Wil je me helpen bij mijn onderzoek?
  • Amsterdams Actie-onderzoek Antidiscriminatie LBTQI+ vrouwen en non binaire mensen
  • Power Vrouwen Hour “On Demand”
  • 5 x Power Vrouwen Hour @ Pride Amsterdam
  • Fleur en Irene – (They long to be) Close to You
  • Nieuws.nl -> In the Spotlight
  • Niet schrikken… dubbele borstkanker
  • 23-2 Lesbische rondleiding en Queer History Talk in Amsterdam Museum
  • Inspreken Cie AZ 5 juli 2018 mbt straatintimidatie
  • OCRIET REINIGEN MET VIM
  • Roze Mantelzorgers, OndersteBoven en Nieuw-West
  • Pride Amsterdam… nu in daad én in woord inclusief
  • Mijn moeder
  • “Als kind vond ik mijn moeder de mooiste vrouw”
  • Het komt eraan! Nederlands onderzoek naar LHBTI-zwerfjongeren
  • Opinie: wat leren 8 hoogleraren ons oplossingen voor anti-homogeweld
  • Ask Me Anything… over anti-homogeweld
  • Pick yourself up, dust yourself off…
  • Wow! Frans Banninck Cockpenning en brief minister OCW
  • Solidariteit en afscheid – speech Dam RoZa 23 juli 2016
  • Purple Rain
  • Altijd Anders – boekpresentatie
  • Ode aan de ‘ally’
  • Ontvangstdiner EC door B&W in Amsterdam

Recente berichten

  • En toen kreeg ik een pagina op Wikipedia
  • Bloemetjes in de Berm II
  • Flinke maatregelen: Gastric Bypass
  • 1 april 2021: Amsterdams symposium 20 jaar huwelijksgelijkheid
  • Bloemetjes in de Berm I

UN Women’s Representative (UNWR) 2015

Irene is the Women's Representative in the Netherlands delegation to the United Nations General Assembly in October 2015.

Copyright © 2025 Irene Hemelaar · Privacy Verklaring · algemene voorwaarden . Photo Credits · Website: Piri Piri LekkerScherp.Online