Irene Hemelaar

Heavenly Creature Producties

  • Over Irene
  • Weblog
  • English
  • Links
  • Contact
  • Home
  • Besturen
  • Presenteren
  • Schrijven
    • Columns
    • Flitss
  • Trainen
  • Zingen
    • Duo Wilde Orchidee
    • MeeZing Saarein

Kerst en ik – column uitgesproken bij Pink Christmas Kerkdienst

23 december 2012 By Irene

De paus maakt me zo boos en verdrietig! Voor wie het niet heeft meegekregen, het COC verwoordde het heel goed in haar persbericht:

“Paus Benedictus XVI stelde vrijdag tijdens zijn jaarlijkse kersttoespraak voor medewerkers van het Vaticaan dat homo’s de rol die God hen heeft gegeven, manipuleren en dat ze daarmee ‘de essentie van het menselijk wezen’ vernietigen. Het is de tweede keer in een week tijd dat de paus zich uitspreekt tegen homoseksualiteit en de openstelling van het burgerlijk huwelijk. In een recente toespraak zei de kerkvorst dat het homohuwelijk een bedreiging is voor de wereldvrede, net als abortus en euthanasie.”

Maar dat is nog niet alles. 12 december zegende hij Rebecca Kadaga, een Oegandees parlementslid dat in november ‘als kerstcadeautje’ de in de volksmond genoemde ‘Kill the Gays Bill” – het wetsvoorstel ‘Dood aan de homoseksuelen’ aan het volk wilde schenken. Hoe strookt dit met de bijbelse oproep ‘elkaar lief te hebben’? Met ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet?’ Wat voor kerstcadeau is dit?

Een kerstcadeau hoef ik sowieso niet. Call me old fashioned, maar cadeautjes horen voor mij bij Sinterklaas. Kerst is sinds mijn vroegste vroeger het feest van de geboorte van een bijzonder kind, van Jezus.  Hierbij hoorde de voorpret van het neerzetten van de kerststal met onze prachtige kerstgroep met als slotstuk het in de kribbe leggen van de kleine Jezus. Daarnaast was er het feest van het kopen van de goedkoopste én mooiste kerstboom en deze optuigen met een bonte verzameling aan glazen kerstballen en gekleurde lichtjes. En vervolgens de kerstdagen met familie doorbrengen, met jokeren en rummikub en onder toezicht van mijn vader spelen met de brandende kaarsen. En als we als kinderen onderling ruzie kregen tijdens kerst en elkaar verwensingen toeriepen, was er steevast wel één van de vijf die riep: “Is dit nou je kerstgedachte!” Waarna we in goede harmonie het feest voortzetten.

Kerst was opblijven voor de nachtmis en vanaf mijn tienertijd met mijn vader naar de binnenstad voor de nachtmis in de katholieke kerk van zijn jeugd, de sinds 1974 oecumenische Duif, waar iedereen welkom is en waar we Jos Brink gloedvol hoorden en zagen preken. En bij thuiskomst een door mijn moeder gebakken snee kerstbrood met roomboter eten met een kop thee of warme chocomel en elkaar een zalig kerstfeest wensen.

Kerst staat voor het gros van de mensen, gelovig of niet, voor liefde, hoop op vrede, licht, verbinding. Het gevoel van kerst startte in 2012 voor mij dit najaar al, met het kamp aan de Notweg, om de hoek van waar ik ben opgegroeid, waar uitgeprocedeerde vluchtelingen een stem gaven aan hun onmogelijke situatie en waar vele mensen die zich betrokken voelden, zorgden voor fatsoenlijke tenten, dekens, eten en wat al niet meer zij. En toen het kamp werd opgebroken, kwam er licht in de duisternis met de Vluchtkerk, dankzij de samenwerking tussen de uitgeprocedeerden, de protestantse kerk, het Studenten kraak spreekuur, een Amsterdamse projectontwikkelaar en burgers uit allerlei lagen, cultuurs- en geloofsachtergronden. Uit naastenliefde. Om mens voor een mens te zijn. Positief, daadkrachtig en hoopvol.

En daar kan Benedictus nog heel wat van leren. Met de haat die hij de wereld instrooit, zou ik hem liefst met vileine woorden fileren door hem met zijn eigen boek om de oren te slaan. Maar wat gij niet wilt dat u geschiedt… Dus ik volsta hier met een “Hé, Ben, is dit nou je kerstgedachte!?’.

Voor de kerstgedachte hebben we, gelovig of niet, een paus niet nodig. Als er een god is, en als hij ergens is, dan is het in De Vluchtkerk. En hier, vanwege hoe we hier samen zijn, op de 4e adventszondag in de Keizersgrachtkerk, van devoten tot ongelovige Thomassen als ik. Dit raakt voor mij de essentie van kerst. En ik geniet ervan dat we die met elkaar hier kunnen en mogen delen.

Ik wens jullie mooie dagen toe!

© Irene Hemelaar  23-12-12

Categorie: Uncategorized Tags: COC, Irene Hemelaar, kerkdienst, kerst, Kill the Gays, Oeganda, Pink Christmas, ProGay, Protestantse kerk, Rebecca Kdaga, Tanja Ineke, Wielie Elhorst

Waar is ’t Mandje?

18 december 2011 By Irene

Vanmiddag lazen Carolien Gehrels, Vera Bergkamp, Dolly Bellefleur en ik voor aan de kleintjes bij ’t Mandje. Geheel in traditie met vorig jaar, schreef ik speciaal een verhaaltje voor de gelegenheid. Waar is ’t Mandje?

Kennen jullie dat? Dat je soms heel boos en verdrietig kunt zijn? En dat  je eigenlijk niet zo goed weet waarom? Wel, Koningin Bet van het koninginnerijk aan de Zeedijk was al dagen uit haar hum.  Ze was kortaf en snauwerig tegen iedereen die haar vroeg wat er aan de hand was. Bet wist dat ze niet aardig deed, maar ze wist zelf eigenlijk ook niet goed waarom ze zo bozig was. Het was gewoon zo. En daar  werd ze nog bozer van. ‘Potverdriedubbeltjes’, stampvoette ze door de kamer. ‘Weet je wat, ik loop gewoon weg!’

Dus op een goede wintermorgen, het was in de dagen voor kerst, trok ze haar stoere leren jack aan, smeerde boterhammen voor een week, en sprong op haar motorfiets. Ze liet een briefje achter met de boodschap dat niemand zich zorgen hoefde te maken en dat ze snel weer terug zou komen.

En daar ging ze. Waar zou ze eens naartoe rijden? Naar het Noorden, besloot ze. Op haar grote motorfiets crosste ze door weer en wind. Eerst Amsterdam uit, toen Nederland uit, via Duitsland, Denemarken  ver naar het hoge hoge Noorden.

De reis was lang. En het werd steeds kouder. En omdat het kouder werd, lag er overal sneeuw op de weg, en moest ze goed oppassen dat ze niet zou uitglijden met de motorfiets. Al rijdend en naar mate ze verder van huis was, voelde Bet zich steeds minder boos worden. En langzaamaan kreeg ze een beetje heimwee begon ze iedereen te missen. Alle lieve en bijzondere bezoekers van haar café ’t Mandje.  Haar zus, haar vriendinnen. En ondanks de kou voelde ze hoe haar hart warm werd als ze aan hen dacht.

Weet je wat, dacht ze, ik maak gewoon rechtsomkeert en als ik dan eenmaal thuis ben, zal ik nooit meer zo boos zijn als ik de laatste tijd ben geweest. Met goede moed ving ze de reis huiswaarts aan. Het landschap waar Bet reed was stil. Uitgestrekte vlakten van sneeuw. En er was bijna niemand anders op de weg. Zo reed ze voorzichtig door. Maar in plaats van dat ze weer de bewoonde wereld in reed, werd het stiller en stiller. En witter en witter.

Potverdrie. Bet was de weg kwijt! En tot overmaat van ramp, wat gebeurde daar? Ondanks haar voorzichtigheid, gleed Bet met motor en al onderuit. Bet had geen schrammetje, maar de motorfiets lag in drie stukken tegen een ijsschots.

Wat moest ze nu doen? Hoe kwam ze ooit weer thuis? Ze besloot te gaan wandelen, maar dat schoot natuurlijk niet op.

Bet kreeg het steeds kouder en werd steeds moeier en verlangde steeds meer naar haar café ’t Mandje? Waar is ’t Mandje nou, vroeg ze zich af. Hoe kom ik nou naar huis? En net toen ze het niet meer zag zitten hoorde ze belletjes in de verte. Wat zou dat nou zijn? Wat denken jullie?

Wat Bet zag, was een slee die door de lucht vloog. De slee werd voortgetrokken door rendieren. En in de slee zat een hele dikke gezellige man in een rood pak met heleboel cadeautjes om zich heen.

Bet was verbaasd door wat ze zag, maar slim genoeg om de slee na te roepen “Meneer, meneer”, riep ze. “Meneer, ik ben de weg kwijt”.

De kerstman, want dat was die gezellige meneer natuurlijk, hoorde Bets geroep en zette de slede zachtjes op de sneeuw neer. Bet en de kerstman gaven elkaar een hand.

– Wat is er gebeurd?

– Ik ben de weg kwijt. Ik wil terug naar ’t Mandje in Amsterdam in Nederland.

– Nou, zei de Kerstman, dat komt goed uit, want ik ben net op weg naar Amsterdam. Spring maar aan boord.

En zo kwam het dat Bet in een zucht vliegensvlug terugkeerde naar haar eigen Amsterdam, want de kerstman wist natuurlijk gewoon de weg en zijn slee gaat wel met duizend kilometer per uur door de lucht. Midden in de nacht kwamen ze aan bij ’t Mandje. De kerstman zette Bet midden in de nacht zachtjes voor de deur af. En hij gaf haar allemaal lekkers om uit te delen aan de kinderen uit haar koninginnerijk.

En Bet? Bet was zielsgelukkig weer thuis te zijn. En nam zich voor eens en altijd voor om nooit meer zomaar om niets boos te worden.

Categorie: Barricaden, Presenteren, Schrijven Tags: 't Mandje, Bet van Beeren, boekhandel Vrolijk, Carolien Gehrels, Diana van Laar, Irene Hemelaar, Pink Christmas, Stichting ProGay, Vera Bergkamp, Vincent van der Kaap

’t Geheim van ’t Mandje

19 december 2010 By Irene

Een sprookje over Bet voor Diana

Lang, lang geleden was er een koninginnerijk aan de Amsterdamse Zeedijk. Daar leefde een dappere koningin met een groot hart. Koningin Bet van Beeren.

Koningin Bet was niet zomaar een koningin. De meeste koningen en koninginnen gaan uit rijden in een koets of in een sjieke auto. Maar onze Bet had een hele grote motor. En ze droeg nooit meisjesachtige jurken en hoge hakken, maar broeken met bretels. Als ze zin had dan trok ze haar stoere leren jack aan en dan scheurde ze op haar motor hard door haar rijk tot ver daarbuiten.

In Bets koninginnerijk was iedereen welkom.  Jonge, oude, rijke en arme mensen vonden er een warm thuis. Ook vrouwen die van vrouwen hielden en mannen die van mannen hielden vonden het fijn om in Bets rijk te komen, want – wat vroeger niet zo gewoon was – Bet ontving iedereen met open armen.

Op een dag, het was bijna kerstmis, was het zo koud en lag er zoveel sneeuw dat veel mensen hun laatste centjes hadden uitgegeven aan wat kolen voor op het haardvuur. Sommigen waren zelfs zo arm dat ze geen brood meer konden kopen, laat staan warme kleren.

Koningin Bet kreeg altijd veel bezoek en haar vriendinnen vertelden haar over de arme mensen in het rijk en ook over de vele bleekneusjes. Weet je wat dat zijn? Dat zijn kinderen die zoveel honger hebben dat ze er bleek van zien.

Koningin Bet werd opstandig van die verdrietige berichten en ze bedacht een oplossing.

Omdat ze voor niets en niemand bang was en zich al helemaal niet door een dikke laag sneeuw liet weerhouden, zette ze op kerstavond, net toen het donker was geworden, haar motor klaar en bond een gigantisch grote doos vol met mandjes gevuld met allerlei lekkernijen op de bagagedrager.

Toen trok ze haar leren jack aan en reed stilletjes langs de huizen van de arme mensen.  Bij iedere deur zette ze een mandje neer met voor ieder een warme sjaal, wat kolen voor op het vuur, en om te eten niet alleen brood, vers gemalen koffie en melk, maar ook  lekker fruit, limonade en wat snoep voor de kinderen.

Je kunt je voorstellen dat de arme mensen reuze blij waren toen ze de volgende ochtend, op de eerste kerstdag, het mandje met hun verrassing vonden. Nu kon de kachel lekker branden en iedereen at zijn buikje rond en vol.

En weet je wat nou zo mooi is? Niemand heeft ooit geweten dat het koningin Bet was die hen zo gul had verwend. Sommigen dachten dat de kerstman was langsgeweest, en Bet  liet dat maar zo. Het was immers haar geheim. En dat hoefde verder niemand te weten.

Geschreven voor en voorgelezen tijdens het Voorleesuurtje bij Café ’t Mandje op 19 december ter gelegenheid van Pink Christmas.

Categorie: Presenteren, Schrijven Tags: 't Mandje, boekhandel Vrolijk, café 't Mandje, COC, Irene Hemelaar, Pink Christmas, ProGay, Vera Bergkamp

Niets missen van mijn avonturen? Abonneer je op mijn nieuwsbrief !

Ik ga vertrouwelijk om met je gegevens en volgens mijn privacy verklaring.

Meest recente berichten

  • En toen kreeg ik een pagina op Wikipedia
  • Bloemetjes in de Berm II
  • Flinke maatregelen: Gastric Bypass
  • 1 april 2021: Amsterdams symposium 20 jaar huwelijksgelijkheid
  • Bloemetjes in de Berm I
  • Borstkanker bestraling, bijwerking: BRAND!
  • Wil je me helpen bij mijn onderzoek?
  • Amsterdams Actie-onderzoek Antidiscriminatie LBTQI+ vrouwen en non binaire mensen
  • Power Vrouwen Hour “On Demand”
  • 5 x Power Vrouwen Hour @ Pride Amsterdam
  • Fleur en Irene – (They long to be) Close to You
  • Nieuws.nl -> In the Spotlight
  • Niet schrikken… dubbele borstkanker
  • 23-2 Lesbische rondleiding en Queer History Talk in Amsterdam Museum
  • Inspreken Cie AZ 5 juli 2018 mbt straatintimidatie
  • OCRIET REINIGEN MET VIM
  • Roze Mantelzorgers, OndersteBoven en Nieuw-West
  • Pride Amsterdam… nu in daad én in woord inclusief
  • Mijn moeder
  • “Als kind vond ik mijn moeder de mooiste vrouw”
  • Het komt eraan! Nederlands onderzoek naar LHBTI-zwerfjongeren
  • Opinie: wat leren 8 hoogleraren ons oplossingen voor anti-homogeweld
  • Ask Me Anything… over anti-homogeweld
  • Pick yourself up, dust yourself off…
  • Wow! Frans Banninck Cockpenning en brief minister OCW
  • Solidariteit en afscheid – speech Dam RoZa 23 juli 2016
  • Purple Rain
  • Altijd Anders – boekpresentatie
  • Ode aan de ‘ally’
  • Ontvangstdiner EC door B&W in Amsterdam

Recente berichten

  • En toen kreeg ik een pagina op Wikipedia
  • Bloemetjes in de Berm II
  • Flinke maatregelen: Gastric Bypass
  • 1 april 2021: Amsterdams symposium 20 jaar huwelijksgelijkheid
  • Bloemetjes in de Berm I

UN Women’s Representative (UNWR) 2015

Irene is the Women's Representative in the Netherlands delegation to the United Nations General Assembly in October 2015.

Copyright © 2025 Irene Hemelaar · Privacy Verklaring · algemene voorwaarden . Photo Credits · Website: Piri Piri LekkerScherp.Online