Irene Hemelaar

Heavenly Creature Producties

Open brief leden aan 1e kamer ivm lesbisch ouderschap

By

Amsterdam, 21 juni 2013

Geachte leden van de Eerste Kamer, 
 
Hoe praktisch en logisch is het in Nederland geregeld dat wanneer er in een relatie van een man en een vrouw een
kind wordt verwekt via zaad van een donor, dat de niet-biologische vader automatisch bij de geboorte officieel ouder is van het kind. Hoe stuitend is het, dat dit niet geldt wanneer er in een relatie van twee vrouwen een kind wordt geboren met behulp van donorzaad. 
 
De niet-biologische moeder moet een dure en omslachtige adoptieprocedure doorlopen om wettelijke erkenning te krijgen voor iets wat zo logisch is. Zij is, gelijk de niet-biologische vader, ouder van het kind waar ze zeer bewust samen met de biologische moeder voor heeft gekozen en naar wier/wiens komst ze zo heeft toegeleefd.
 
Stelt u zich bovendien eens voor wat er tijdens die adoptieprocedure nog kan gebeuren:
Sterft de biologische moeder voordat de procedure is voltooid, dan is volgens de wet het kind wees. 
Sterft de niet-biologische moeder, dan is het kind dus niet erfgenaam van deze moeder.
 
Stelt u zich eens voor! Dat is toch eigenlijk niet te geloven!
 
De overheid zou lesbische ouders ernstig tekort doen als ze de ongelijkheid in stand blijft houden. Behalve het gedoe, de domper die het zet op de vreugde van de geboorte van een kind, de pijn vanwege het ontbreken van de naam van de niet-biologische ouder op de geboorteakte, is het eenvoudigweg discriminatie via de wet.
 
Al 8 maanden denkt u na of het wetsvoorstel Lesbisch Ouderschap wel of niet zou moeten worden aangenomen. Ik kan eigenlijk niet bevatten dat dit zo lang duurt. Hoe kan het dat de Nederlandse overheid, die zich zo graag laat voorstaan als hét eerste land ter wereld waar het burgerlijk huwelijk werd opengesteld voor paren van gelijk geslacht, dit zo laat voortslepen en het kennelijk dus moeilijk vindt om deze vorm van wettelijke discriminatie te beëindigen? Het weloverwogen besluit ligt immers zo voor de hand.
 
Ik vraag u dan ook tot slot met klem om het wetsvoorstel Lesbisch Ouderschap zo snel mogelijk aan te nemen.
 
Met vriendelijke groet,
 
Irene Hemelaar
Directeur Stichting ProGay, organisator van de Amsterdam Gay Pride
Oprichter Stichting OndersteBoven

Gepubliceerd op 23-6-13 op www.stichtingondersteboven.nl

Ontdopen

By

De brieven zijn op de post. 5 stuks. In totaal moeten het er 6 zijn, maar eentje had ik 3 jaar terug al verstuurd.

Toen paus Benedictus XVI in 2009 zo dramatisch over de schreef ging met zijn homofobe uitspraken dat ik op geen enkele wijze meer verbonden wilde zijn met de Rooms Katholieke kerk, heb ik me uitgeschreven bij de RK Ledenadministratie. Ik kreeg een korte brief terug met de opmerking dat ik überhaupt niet (meer) was ingeschreven

Dat kan op het eerste gezicht twee dingen betekenen. Namelijk dat ik per abuis nooit was aangemeld nadat ik was gedoopt, of dat ik mezelf al een keer heb uitgeschreven, maar dit heb verdrongen, want er staat me niets van bij. Ik heb een goed geheugen en ben nogal nauwgezet in het bewaren van stukken die impact op mijn leven hebben, dus het laatste is net als het eerste redelijk onwaarschijnlijk.

Als ik in complottheorieën denk, zou het op tweede gezicht ook kunnen betekenen dat de kerk me misschien niet heeft willen uitschrijven en mij voor het lapje heeft gehouden. Ieder zieltje is er immers één en draagt in Nederland ongevraagd bij aan zendtijd op de publieke omroep via ZVK, RKK en IKON, een belangrijk kanaal om de boodschap uit te dragen.

Met de nieuwste golf van homofobe uitspraken en handelingen de afgelopen maanden, waarin de paus het huwelijk tussen twee mensen van hetzelfde geslacht een gevaar voor het voortbestaan van de mensheid noemde en hij het Oegandese parlementslid dat het ‘Kill the Gays’ wetsvoorstel indiende, het pauselijk zegen gaf, ben ik me opnieuw gaan verdiepen in ‘ontdopen’. Mijn ene brief uit 2009, complottheorie of niet, blijkt sowieso niet afdoende, maak ik op uit de informatie op stapuitdekerk.nl en ontdopen.nl.

Waar je ouders bij wijze van spreke alleen maar een afspraak bij de parochie hoeven te maken om je doop te regelen, levert het naar ik heb begrepen een soms moeizame correspondentie met liefst 6 instanties op om jezelf te bevrijden uit de klauwen van een instituut dat haat predikt tegen haar eigen leden, indien die leden niet heteroseksueel zijn.

De brieven zijn op de post. Het einde der Rooms Katholieke tijden is nabij.

@irenehemelaar zingt, praat, schrijft en organiseert. Ze LAT met haar verkering Mariska en hokt met haar konijn Bennie.

Deze column verscheen in Gay Krant no. 674, januari 2013

Bitter Chocolaadje

By

Thuis, op verjaardagen, werd er altijd gezongen. Mijn moeder had zelfs een liedbundel samengesteld met honderden liedjes. Een van mijn favorieten was als kind ‘You are my chocolaadje’, een zonnig liefdesliedje waarin in een mix van Nederlands en Engels wordt verhaald over een zeeman die aanspoelt op een tropisch eiland alwaar hij door de vrijpostige dochter van het opperhoofd, een ‘lekker zwartje’ wordt verleid.

Een liedje uit 1948 dat helemaal past in het avontuurlijke zeeliederengenre waarin dappere zeelui de woelige baren trotseerden en exotische oorden aandeden. Tot begin jaren ’80, toen Nederlanders zelf massaal gingen reizen, brachten deuntjes als dit een onbekende wereld dichterbij.

Maar dus wel met de mores en de vooroordelen van een tijd waarin men ongestoord kon genieten van een moorkop of een negerzoen zonder dat men zich afvroeg of de benaming van de lekkernij misschien kwetsend zou zijn voor sommige groepen. Die groepen leefden immers aan de andere kant van de wereld. Het waren niet onze naasten, onze vrienden en familie.

Als tiener voelde ik inmiddels iets van ongemak, wanneer we over het “chocolaadje” zongen. In de jaren ‘80 was dit niet meer een lied dat je met goed fatsoen buiten huiselijke kring ten gehore kon brengen, want eenvoudigweg kwetsend. Wat toen echter nauwelijks nog ter discussie stond, waren de Zwarte Pieten van Sinterklaas. Met de Sintverhuur van mijn middelbare school kwamen we, witte en gekleurde tieners geschminckt als Zwarte Piet, bij allerlei soorten gezinnen, ook families met een Surinaams, Antilliaanse achtergrond.

De komst van de Spice Girls in 1998 bij Paul de Leeuw opende voor het eerst mijn ogen. De Leeuw vereerde hen in een live uitzending met een bezoek van Sint en Piet. Mel B. kon haar afschuw niet verbergen, toen ze de zwart geschilderde helper zag. Toen pas realiseerde ik me dat de figuur Zwarte Piet eigenlijk niet uit te leggen is.

Tijden en tradities veranderen. Daar hebben wij LHBT’s de vruchten van kunnen plukken. Van een tijd waarin alles in het geniep moest omdat onze handelingen vanuit een traditie van homofobie strafbaar waren tot een tijd waarin discriminatie en geweld tegen LHBT’s kan leiden tot extra hoge straffen, zou het toch mogelijk moeten zijn om een traditie die velen een bittere smaak in de mond geeft, achter ons te laten.

@irenehemelaar zingt, praat, schrijft en organiseert. Ze LAT met haar verkering Mariska en hokt met haar konijn Bennie.

Waar is ’t Mandje?

By

Vanmiddag lazen Carolien Gehrels, Vera Bergkamp, Dolly Bellefleur en ik voor aan de kleintjes bij ’t Mandje. Geheel in traditie met vorig jaar, schreef ik speciaal een verhaaltje voor de gelegenheid. Waar is ’t Mandje?

Kennen jullie dat? Dat je soms heel boos en verdrietig kunt zijn? En dat  je eigenlijk niet zo goed weet waarom? Wel, Koningin Bet van het koninginnerijk aan de Zeedijk was al dagen uit haar hum.  Ze was kortaf en snauwerig tegen iedereen die haar vroeg wat er aan de hand was. Bet wist dat ze niet aardig deed, maar ze wist zelf eigenlijk ook niet goed waarom ze zo bozig was. Het was gewoon zo. En daar  werd ze nog bozer van. ‘Potverdriedubbeltjes’, stampvoette ze door de kamer. ‘Weet je wat, ik loop gewoon weg!’

Dus op een goede wintermorgen, het was in de dagen voor kerst, trok ze haar stoere leren jack aan, smeerde boterhammen voor een week, en sprong op haar motorfiets. Ze liet een briefje achter met de boodschap dat niemand zich zorgen hoefde te maken en dat ze snel weer terug zou komen.

En daar ging ze. Waar zou ze eens naartoe rijden? Naar het Noorden, besloot ze. Op haar grote motorfiets crosste ze door weer en wind. Eerst Amsterdam uit, toen Nederland uit, via Duitsland, Denemarken  ver naar het hoge hoge Noorden.

De reis was lang. En het werd steeds kouder. En omdat het kouder werd, lag er overal sneeuw op de weg, en moest ze goed oppassen dat ze niet zou uitglijden met de motorfiets. Al rijdend en naar mate ze verder van huis was, voelde Bet zich steeds minder boos worden. En langzaamaan kreeg ze een beetje heimwee begon ze iedereen te missen. Alle lieve en bijzondere bezoekers van haar café ’t Mandje.  Haar zus, haar vriendinnen. En ondanks de kou voelde ze hoe haar hart warm werd als ze aan hen dacht.

Weet je wat, dacht ze, ik maak gewoon rechtsomkeert en als ik dan eenmaal thuis ben, zal ik nooit meer zo boos zijn als ik de laatste tijd ben geweest. Met goede moed ving ze de reis huiswaarts aan. Het landschap waar Bet reed was stil. Uitgestrekte vlakten van sneeuw. En er was bijna niemand anders op de weg. Zo reed ze voorzichtig door. Maar in plaats van dat ze weer de bewoonde wereld in reed, werd het stiller en stiller. En witter en witter.

Potverdrie. Bet was de weg kwijt! En tot overmaat van ramp, wat gebeurde daar? Ondanks haar voorzichtigheid, gleed Bet met motor en al onderuit. Bet had geen schrammetje, maar de motorfiets lag in drie stukken tegen een ijsschots.

Wat moest ze nu doen? Hoe kwam ze ooit weer thuis? Ze besloot te gaan wandelen, maar dat schoot natuurlijk niet op.

Bet kreeg het steeds kouder en werd steeds moeier en verlangde steeds meer naar haar café ’t Mandje? Waar is ’t Mandje nou, vroeg ze zich af. Hoe kom ik nou naar huis? En net toen ze het niet meer zag zitten hoorde ze belletjes in de verte. Wat zou dat nou zijn? Wat denken jullie?

Wat Bet zag, was een slee die door de lucht vloog. De slee werd voortgetrokken door rendieren. En in de slee zat een hele dikke gezellige man in een rood pak met heleboel cadeautjes om zich heen.

Bet was verbaasd door wat ze zag, maar slim genoeg om de slee na te roepen “Meneer, meneer”, riep ze. “Meneer, ik ben de weg kwijt”.

De kerstman, want dat was die gezellige meneer natuurlijk, hoorde Bets geroep en zette de slede zachtjes op de sneeuw neer. Bet en de kerstman gaven elkaar een hand.

– Wat is er gebeurd?

– Ik ben de weg kwijt. Ik wil terug naar ’t Mandje in Amsterdam in Nederland.

– Nou, zei de Kerstman, dat komt goed uit, want ik ben net op weg naar Amsterdam. Spring maar aan boord.

En zo kwam het dat Bet in een zucht vliegensvlug terugkeerde naar haar eigen Amsterdam, want de kerstman wist natuurlijk gewoon de weg en zijn slee gaat wel met duizend kilometer per uur door de lucht. Midden in de nacht kwamen ze aan bij ’t Mandje. De kerstman zette Bet midden in de nacht zachtjes voor de deur af. En hij gaf haar allemaal lekkers om uit te delen aan de kinderen uit haar koninginnerijk.

En Bet? Bet was zielsgelukkig weer thuis te zijn. En nam zich voor eens en altijd voor om nooit meer zomaar om niets boos te worden.

Recente berichten

UN Women’s Representative (UNWR) 2015

Irene is the Women's Representative in the Netherlands delegation to the United Nations General Assembly in October 2015.