1994 was het.

Hét eerste jaar dat we EuroPride in Amsterdam vierden én de stad net als deze keer ook Roze Zaterdag organiseerde. Het was Roze Zaterdag 1994. Met een parade, zoals wij net de Pride Walk met elkaar hebben gelopen. Mijn toenmalige vriendin wilde niet in de parade lopen, maar op de mooie dag die voor ons lag lekker de stad uit.

Ik gaf haar met tegenzin mijn zin. Deze Roze Zaterdag zou namelijk mijn bepaald niet ondernemende moeder voor het eerst meegaan in de parade in de groep ‘Ouders van Homoseksuele kinderen’.

Voor mij.

Samen met 4 van haar zussen en haar zwager die ook voor hun eigen kinderen, hun neven en nichten liepen. Mijn moeder ging voor haar kind in de Roze Zaterdag parade lopen en wij gingen een dagje de stad uit. Tja.

We moesten naar het Centraal Station. Het openbaar vervoer lag eruit, dus wij wandelden richting Rozengracht. Ik hoorde al van verre het rumoer van de parade. Ik trok een sprint en op het moment dat ik me tussen de toeschouwers bevond, verscheen daar de mooiste spandoek ooit: Zwarte letters op een hard-roze gekleurd doek: Ouders Bondgenoten in Homo-strijd.

Ik wierp mij in de optocht. “Mamaaa!” Viel mijn moeder in de armen. Applaus, gejuich, van alle mensen die keken en meeliepen.

Na alle familie te hebben geknuffeld ging de tocht de ene kant op en mijn vriendin en ik de andere kant. De tranen stroomden over mijn wangen. Nooit, nooit, nooit zou ik niet meer naar een parade gaan als ik erbij wilde zijn. En mijn vriendin? Die denkt er sinds die tijd net zo over.

Nu, 22 jaar later is er in Nederland praktisch volledige juridische gelijkheid, kunnen we hier ruim 15 jaar als paren van gelijk geslacht trouwen.

22 jaar later zien we echter ook verharding, vertrutting, meer heteronormativiteit. En hoewel onderzoek uitwijst dat het steeds beter gaat met de sociale acceptatie van LHBTI’s in Nederland, hebben velen van ons individuele ervaringen die hier niet mee stroken.

En kijk eens wereldwijd: Van de ruim 7 miljard mensen die de wereldbevolking telt, leven bijna 2,9 miljard mensen in landen waar tradities, religies, waarden, gewoonten en cultuur boven mensenrechten worden gesteld. LHBTi-zijn leidt tot lijfstraf of gevangenisstraf in bijna 80 landen. In 12 wordt zelfs de doodstraf toegepast.

En dan zijn er nog gestoorden die al dan niet uit naam van een religie angst zaaien door aanslagen te plegen op de vrijheid.

Ben je niet bang? Een vraag die me veel is gesteld de afgelopen tijd. Het is anders. Maar niets zal mij weerhouden vrijheid te vieren dan wel te bevechten. Niets heeft jullie weerhouden hier te zijn voor jezelf en om solidariteit te tonen met je vriend, je vriendin, je ouders. Of met je kind. Je kind dat misschien over 22 jaar op een groot podium staat en vertelt hoe belangrijk het is om zichtbaar te zijn voor hen die dit niet kunnen. Niets heeft mijn bescheiden moedertje in 1994 kunnen weerhouden om voor haar eigen kind de barricaden te beklimmen. Ik zal altijd onze vrijheid blijven bevechten. Join Our Freedom!

Tot slot. Bijna 8 jaar geleden ben ik toegetreden tot de organisatie van Amsterdam Gay Pride.

In die tijd zijn we van een voornamelijk homomannenfeest gegroeid tot een inhoudelijk feestelijk en vooral inclusief festival met 300 community based events waarin naast homo’s, lesbiennes, biseksuelen, transgenders en dit jaar voor het eerst ook mensen met een intersekseconditie zichtbaar zijn en zich genodigd voelen mee te doen.

Ik heb deze jaren op veel plekken over gelijke rechten, mensenrechten mogen spreken tot aan de algemene vergadering van de VN toe.

Willen jullie me beloven dat wanneer ik aan het eind van het jaar mijn functie bij de Amsterdam Gay Pride neerleg om ruimte te maken voor een nieuwe generatie, dat we als community én als aliantiepartners waken dat de diversiteit van pride niet alleen behouden blijft, maar groeit. Want ieder heeft het recht te zijn wie die is en te houden van wie die wilt.

Beloven jullie dat?

Dankjulliewel voor je solidariteit en ook voor je dapperheid.

Join our Freedom!